Onze strandcabine is een oude dame. Een monument bijna. Ik dacht dat zij ongeveer net zo oud was als ik, maar de verhuurder vertelde me gisteren dat dit hokje in ieder geval al in 1952 op het strand stond. Nog voor de watersnoodramp! Het hokje is dus ook nog ouder dan het bordje met de naam 't Hulletje (zie de uitleg hierover).
Aan de stukken hout die zijn vervangen zie je dat er in de loop der decennia heel wat reparatiewerk aan is verricht. Op een gegeven moment houdt dat op, zou je zeggen. En dat zei de verhuurder eerder dit jaar ook. Het wordt steeds lastiger om 't Hulletje in elkaar te zetten. Bovendien is het dak loodzwaar.
Het zou me moeite kosten om afscheid te nemen van dit charmante hokje met z'n ramen en die gezellige, handige bank - hoe fraai een nieuw exemplaar ook zou zijn. Gelukkig hoeft dat voorlopig niet te gebeuren. Net als ik blijkt de verhuurder toch wel erg aan de oude dame gehecht. Misschien gaat hij het dak vervangen, misschien de zijwanden, maar in essentie blijft 't Hulletje nog jaren 't Hulletje!
De verhuurder laat zijn hokjes altijd lekker lang op het strand staan, want de hele maand oktober mag dat nog. We kunnen er dus nog even van genieten. Dat leverde gisteravond deze prachtige plaatjes op. Niet alleen van 't Hulletje, maar ook van ons 'eigen' bankje op de duinen.
Reactie plaatsen
Reacties